எனை மறந்ததேன் மழையே!

இரவுகள் பல கண்விழித்து உனக்காக வரைந்த ஓவியமொன்றை இரக்கமின்றி நீ கிழித்தெறிந்தது அறியாமல்
ஓவியத்தின் வண்ணங்களாக மிளிர்கிறது என் நேசம்.

பிடித்த பொம்மையை நெஞ்சிலணைத்துக்கொண்டு சந்தோஷமாய் ஓடுகின்ற குழந்தையை போல் உன்மீது நேசம்கொண்டு எத்தனை கனவுகளை நெஞ்சில் சுமந்து திரிந்தேன்....
அத்தனையும் கனவுகளாய் கரைந்தனவே!

நீ பரிசளித்த கடிகாரம்கூட பன்னிரெண்டில் ஒன்று சேர்வதில்லை என்பது இப்போதுதான் புலப்படுகிறது..

கண்ணீரின் கனம் தாளாமல் மரித்துவிட்டதோ நம் காதல்?

உயிரில் கலந்துவிட்டு நண்பன் நீ என்று வெகு இயல்பாய் சொல்லிப் பிரிகின்ற உனக்கு இதயமிருக்கிறதா?

ஒரு கறுப்பு நிற புடவையில் உன்னை பார்த்து, வீடு திரும்பிய நாளில் தோன்றியது வண்ண வண்ணக்கனவுகள்.

இந்தப்பிரிவில் வானவில்லும் கறுப்பு வெள்ளையாகிப்போனது. பற்றி எரிகிறது என்னுலகம். நீயோ மணமேடைக்கு தயாராகிக்கொண்டிருக்கிறாய்.

மணிக்கொரு முறை பேசாவிட்டாலும் கடிந்துகொண்டவள் இப்போது என் குரல் கேட்டபின்னரும் இயல்பில்லாத ஒரு புன்னகையை காற்றில் கரைத்துவிட்டு வெகு இயல்பாய் இணைப்பைத் துண்டிக்கிறாய்.

நீ உடைந்தபோதெல்லாம் ஒன்று சேர்த்தவன் இப்போது தவறவிட்ட கண்ணாடியாய் சிதறிக் கிடக்கின்றேன். நீயோ மணப்பெண் அலங்காரத்திற்கென கண்ணாடி முன் நிற்கிறாய்.

காதலென்னும் சிற்பம் செதுக்கினோம். உளியாய் நீ இருந்திருக்கிறாய். கல்லாய் நானிக்கிறேன்.

சிலரின் பிரிவில் ஞானம் பிறக்கும். சிலரின் பிரிவில் கானம் பிறக்கும்.
உன் பிரிவில் பிறந்திருக்கிறது வெட்கம். உன்னைப்போய் காதலித்தேனே என்கிற வெட்கம் இது.

உன்னோடு நானிருந்த நிமிடங்களை மறக்க முடியாமல் தவிக்கிறதென் இதயம். கண்ணோடு கலந்திட்ட காட்சிகளை அழிக்க முடியாமல் தவிக்கிறதென் இதயம். தவிப்புகள் நிறைந்த இதயத்தின் விசும்பல் உன் செவிட்டு இதயத்திற்கு எங்கே கேட்கப்போகிறது!

உன்னை வர்ணித்து ஆயிரம் கவிதைகள் எழுதிய விரல்கள் என்னிடம் கதறி அழுகின்றன. நேசமற்ற அவளுக்காக கவிதைகள் எழுதிய எங்களை வெட்டி எறிந்துவிடு என்று!

தீபமென்று நினைக்கவைத்தாய். தீப்பந்தமாய் எனை எரித்தாய். என்னில் பொழிந்த மழைதான் நீ. ஆனால் அமிலமழையடி!